Week 1

Habari!

We zijn inmiddels een weekje aan de slag in het Turiani Hospital. Het ziekenhuis heet Turiani Hospital, echter ligt Turiani op ongeveer een kilometer afstand lopen en heet het dorpje waar het ziekenhuis staat Bwagala.

Even terug naar waar de vorige blog eindigde. Aan het einde van de middag werden we opgehaald door dr. Castus en Joseph. Na een soepele reis en nog een korte onderbreking in Morogoro voor een typisch Tanzaniaanse hap (rijst met kip) en op de tv een voetbalwedstrijd, kwamen we rond 23:00u aan bij het guesthouse. Salome, onze housekeeper, was de hele dag bezig geweest om alles klaar te maken voor ons en stond dus ook nog op ons te wachten om dit tijdstip! Ze had vers fruit en een kopje thee voor ons klaar staan, wat een ontvangst! We waren helemaal overweldigd door het grote huis! Het is 27december ’21 opgeleverd en mede gefinancierd door de stichting Vrienden van Turiani en nog een aantal weldoeners. Het heeft 9 kamers (waarvan wij 1 tweepersoons kamer delen, toch een stuk gezelliger dan alleen) met allemaal een eigen badkamer/toilet (wel even weer wennen aan een hurkwc). Er zit een prachtige keuken in met oven, een grote eettafel en een mega grote, ietwat harde, bank. Ook de bedden en de kussen zijn hier niet echt zacht te noemen, maar we hebben niets te klagen! Wij zijn de eerste gasten in het guesthouse na de bisschop ;)

Salome blijkt echt onze heldin te zijn! Ze kookt iedere dag lunch en avond eten voor ons (Tirza eet inmiddels vis en kan deze ook ontleden), zorgt ervoor dat er een kopje thee klaar staat met wel 5 soorten gesneden (!) fruit, zoals: watermeloen/ananas/mango/avocado/banaan etc, allemaal in het seizoen op dit moment.  Ze zorgt ervoor dat onze ziekenhuis pakjes weer stralend wit worden, laat ons de hele omgeving zien en weet ons soms zelfs op te jagen dat we moeten opschieten om op tijd in de bus te zitten naar Morogoro. Voor Afrikaanse begrippen heeft ze er een lekker tempo in zitten.

En dan de eerste week in het ziekenhuis. We zijn maandagochtend gestart met een voorstelrondje. Hierna moesten wij, als een soort van pas getrouwd stel, samen een taart aansnijden en het eerste stukje aan dr. Castus en de priester geven. Hilariteit onder het personeel alom natuurlijk. Iedere dag wordt na het gebed en soms een prachtig stukje zang (wat lijkt op het ‘’onze vader’’/baba yetu), gestart met the morning report. Bijna het hele ziekenhuis is hierbij aanwezig en van iedere afdeling wordt er doorgegeven hoeveel mensen er liggen, hoeveel er ontslagen zijn etc. Vanuit onze afdeling worden alle partus benoemd, sectio’s, overleden kinderen en de ernstige gevallen.

Na deze report gaan we naar de labour ward (verlosafdeling) om te kijken of hier dames in partu zijn en hier een overdracht te krijgen van de nachtdienst. Vaak lopen we daarna met dr. Charles (dokter die dienstdoet als gynaecoloog) de afdelingsrondes en sparren we samen over de casus die er liggen.

We zijn heel erg welkom geheten in het ziekenhuis. Iedereen is erg aardig en blij om weer mzungu’s te zien! Normaal waren er namelijk wel geregeld o.a. studenten uit Nederland, maar door Corona heeft dit allemaal stil gelegen. Het is nog wel een beetje zoeken naar onze plek soms. Juist ook omdat ze studenten gewend zijn, het vertrouwen moet nog groeien, maar dit lijkt steeds meer te komen.  

We zullen jullie nog even meenemen in een aantal casus die we deze week hebben meegemaakt. Voor sommige lezers wellicht iets te medisch, of te heftig > dan even door scrollen na de laatst alinea ;).

G2P1 -1, AD: 26wkn. Werd binnen gebracht met ernstige anemie (Hb: 4,0 g/dl). Zij behoort tot de Maasai. Deze groep staat erom bekend om snel anemie te ontwikkelen vanwege hun zeer eenzijdig eetpatroon. Na 2 bloedtransfusies bleek haar Hb gezakt te zijn naar 3,0 en na 2 dagen nog een bloedtranfusie te hebben gehad zakte deze door naar 2,7 g/dl. De vorige zwangerschap was er hetzelfde aan de hand waarop ze bij een termijn van ongeveer 20 weken de bevalling hebben ingeleid vanwege het gevaar voor de moeder. Echter was er nu sprake van trombo’s (bloedplaatjes) van 55 en daarom was dit op dit moment in ons ziekenhuis geen mogelijkheid. Veel verdere diagnostische mogelijkheden hebben ze niet in het ziekenhuis. Dr. Charles dacht aan mogelijk een vorm van leukemie en wilde haar  verwijzen naar een ander ziekenhuis in Dar es Salaam. Dit kost echter 400.000 shilling = zo’n 155euro, met de ambu en dat hadden de man en vrouw niet.. Zij weigerde daarom transfer. Tsja; en dan?! Dr. Charles en wij stonden eigenlijk met onze rug tegen de muur. Voor hem ook erg lastig dat door de armoede iemand misschien overlijdt die anders wel gered zou kunnen worden. Na veel heen-en-weer gebel, met ook andere ziekenhuizen, heeft uiteindelijk het ziekenhuis in Dar besloten om transfer te betalen en de vrouw daar heen te halen. Heel fijn! To be continued..

Verder deze week nog een partus gedaan waarbij het kind een onverwachts zeer slechte start had. Nadat dit kind beademd was bleef hij blauw/grauw en een slechte spierspanning houden. Het kind werd overgeplaatst naar de speciale kinderafdeling op de postnatal ward en heeft hier 2 dagen aan het zuurstof gelegen. Saturaties bleven rond de 70%. Een hartafwijking stond hoog in ons lijstje. Dit vermoeden werd meer bevestigd door langdurig luisteren met de stethoscoop en ook uiteindelijk is dit kindje ook verwezen naar Dar es Salaam. Voor het eerst zagen we emoties bij een vrouw (zien we na de bevalling eigenlijk nooit). Gelukkig kon zij de transfer wel betalen, benieuwd hoe dit afloopt en wat uiteindelijk de diagnose blijkt te zijn.

Verder nog een bijzondere casus was een dame die werd verwezen vanuit een Health Center (soort kleine kliniek waar ze alleen ongecompliceerde bevallingen doen als mensen al vaker bevallen zijn) met ‘’poor progression’’. Zij had al 4uur lang volledige ontsluiting, alleen kwam het kind niet dieper in het bekken. Zij heeft met een motor 3u gereden om ons ziekenhuis te bereiken (terwijl ze dus al 10cm had!!). Bij aankomst bleek ze een uterus ruptuur te hebben en was het kind overleden. Bij nalezen van de papieren van het Health Center bleek dat zij nooit naar de kinderlijke harttonen hebben geluisterd en dat ze bijna/tot geen contracties had gehad in die 4uur.. Gelukkig heeft dr. Charles vlot een sectio kunnen uitvoeren en heeft de vrouw het overleefd.   

Daarnaast gelukkig deze week ook een aantal mooie bevallingen kunnen begeleiden! De werkwijze verschilt hier zeker van onze werkwijze in Nederland en zijn ze hier soms toch iets hardhandiger. Bovenstaande verhalen laten echter ook zien dat zij ook zeker hun struggels hebben en moeten roeien met de riemen die ze hebben, wat soms ook echt tot frustraties bij het personeel lijdt.

We starten aankomende week met presentaties geven tijdens the morning report en trainingen op de verloskamers. Deze week staat hypertensie centraal. We hebben al 2 dames gezien met zeer ernstige PE en het blijkt hier ook regelmatig voor te komen.

Om even bij te komen van de eerste week zijn we dit weekend lekker naar Morogoro gegaan. Met een Noa (klein busje/taxi) 2 uur rijden vanaf Turiani. Hier lekker in het hotel beetje gerelaxed en wat dingetjes gekocht voor ons verblijf die we daar niet kunnen krijgen. O.a. wat kaarsen aangezien de stroom geregeld uitvalt en we dan in ieder geval niet in het donker hoeven te eten ;). Vandaag weer naar Turiani voor onze tweede week!

Via deze weg willen we ook iedereen bedanken voor het doneren/meedenken met onze actie! Op maandag hebben we alle spullen overhandigd aan dr. Castus en de ‘’Matron’’ en ze waren echt onwijs blij en enthousiast. Met name de kiwi’s (soort vacuumpomp) en alle chirurgische materialen kwamen zeer goed van pas. De OK pakken werden de eerste dag al gebruikt en de kapotte bloeddrukmeters konden direct vervangen worden. Zoals ze in het Swahili zeggen: ASANTE SANA!