Laatste weken

Het avontuur zit erop! Op dit moment ben ik alweer een paar dagen op Nederlandse bodem. Laat ik eerst even terug gaan naar de laatste 2 weken in Tanzania.

We hebben nog een presentatie gegeven over echo’s in de zwangerschap. Dit hebben we samen met Tariq (de radioloog/echoscopist van het ziekenhuis) gedaan. Uitleg gegeven over wat je allemaal kunt zien op een echo in de zwangerschap, hoe je dit kan interpreteren en welk beleid je hier dan op maakt. Verder hebben we ook nog een training stuitbevalling en reanimatie gegeven. Leuk en belangrijk om dit met elkaar te oefenen.

Helaas in de laatste weken nog wel een aantal heftige casus gehad. Waaronder nog 2 maternale sterftes. In de gehele periode dat ik hier was zijn er in totaal wel 4 zwangeren/kraamvrouwen overleden. Één van de vrouwen die in de laatste week is overleden hebben wij zelf ook in de dagen daarvoor behandeld waardoor het wel extra binnenkomt. Ook al gaan ze hier anders om met dit soort casus dan wij merk je bij hen ook echt de impact die zo’n casus heeft. En ook de machteloosheid die je voelt omdat het vaak in deze setting niet te voorkomen was geweest. Zo ga je in het leven hier echt op een neer qua emoties. Met soms moeilijke momenten, maar gelukkig overheersen de vele mooie momenten!

Alle plannen voor het gedoneerde geld zijn definitief en alles is besteld! Een prachtig resultaat wat we van het gedoneerde geld kunnen doen! Naast wat we eerder al besloten hadden om aan te schaffen van het geld (reanimatietafel, operatietafel, zuurstofcilinders) hebben we het geld ook gebruikt voor een goede server voor het ziekenhuis. Ze hebben namelijk sinds een paar jaar op elke afdeling een computer met een systeem waarin ze de patiëntgegevens kunnen noteren. Echter is de server die ze nu hebben niet goed en zo zijn ze al de gegevens van de afgelopen 3 jaar kwijt. Dus als iemand eerder een behandeling heeft gehad of een eerdere bevalling kun je dit nu nergens terug zien. Met een goede server kunnen we dit probleem oplossen en is dit dus een hele mooie investering voor het ziekenhuis.

Vrijdag 22 april was onze laatste dag in het ziekenhuis. Boukelien had een appelcake gebakken die we ’s ochtends mee hebben genomen en weer geheel volgens het ritueel hier hebben uitgedeeld door iedereen een stukje in de mond te geven met een satéprikker. ’s Avonds hadden we een aantal mensen van het ziekenhuis uitgenodigd om bij ons te komen eten als afscheid. We hadden 6 uur gezegd in de hoop dat ze er dan rond 7 uur zouden zijn. De eerste kwam om half 8, de anderen rond 8 uur en de laatste om kwart voor 9. Tja zelfs na 3 maanden in Afrika blijven ze je verbazen ;). We hebben met de middelen de we hier hebben een Nederlandse maaltijd voor ze gemaakt. Vooral de gehaktballen vielen erg in de smaak ;). Het was een gezellige avond, leuk om het zo af te sluiten. Ze hadden nog een mooie kanga (Afrikaanse doek) voor ons gekocht als cadeau om mee naar huis te nemen. Iedereen vindt het heel jammer dat we gaan en zijn blij met wat we hier hebben kunnen doen. Voelt heel gek om afscheid te nemen, toch echt wel veel opgebouwd hier in de afgelopen 3 maanden. Ook het afscheid met Salome de volgende ochtend viel haar en mij zwaar. Ik ga ze missen hier!

In het weekend zijn Boukelien en ik er nog even op uit geweest. We mochten een auto lenen van Tariq. Dit was ook weer een heel avontuur om als 2 blonde meiden in Afrika zelf in een auto te rijden, aan de verkeerde kant van de weg, met het chaotische Afrikaanse verkeer, zonder internationaal rijbewijs en met veel corrupte politie. We waren al gewaarschuwd dat we waarschijnlijk politie tegen zouden komen en aangehouden zouden worden. En dit gebeurde inderdaad. We hebben het even bijgehouden: op de heenweg hebben we wel 10x politie gezien, waarvan we 3x zijn aangehouden en 1x moesten betalen. Volgens hen hadden we te hard gereden (wat niet het geval was) en moesten we een boete betalen. Met wat telefonische hulp van Tariq hebben we nog wat van de prijs af kunnen krijgen. Toen de politieagent vroeg naar ons Tanzaniaanse rijbewijs zei Boukelien heel overtuigend dat ons Nederlandse rijbewijs ook daar geldig is en daar ging deze beste man gelukkig mee akkoord. Toen we later nog 2x werden aangehouden toen ik reed leek het te helpen dat ik wat terug kon praten in het Swahili en mochten we na een sticker controle weer doorrijden. Volgens Boukelien kwam het omdat ik inmiddels bijna door kan als een Tanzaniaan qua huidskleur;).  

De terugweg was ook nog een avontuur aangezien onze tank bijna leeg was en er in de wijde omgeving geen tankstation te vinden was. We begonnen hem wel een beetje te knijpen toen op een gegeven moment waarschijnlijk nog maar iets van 30 kilometer konden rijden met onze tank en het volgende tankstation volgens omstanders over 45 kilometer zou zijn... We hadden al een noodplan gemaakt. Ze verkopen hier namelijk langs de weg kleine beetjes brandstof in flesjes voor de piki-piki’s (ik dacht eerst dat het limonade was..). Als het we echt stil zouden komen te staan konden we altijd nog een paar van deze flesjes kopen. Maar gelukkig was het tankstation toch iets dichterbij dan de omstanders hadden gezegd en konden we met een volle tank weer verder!

Die zondagavond vloog Boukelien terug naar Nederland. Gek om afscheid te nemen en weer iemand uit te zwaaien. Heel leuk dat we de laatste weken in Tanzania samen konden afsluiten. De volgende ochtend vloog ik door naar Zuid-Afrika om op bezoek te gaan bij mijn vriendin Tracey. Dit was ook nog een hele reis; eerst naar Nairobi in Kenia, toen naar Johannesburg en als laatste door naar Durban. Het Swahili zit er goed in. Zo bedankte ik iemand op het vliegveld in Zuid-Afrika al met ‘asante’. Dit zal ik nog wel even af moeten leren ;)
Erg leuk om Tracey weer te zien en hun leven hier mee te maken. Ook leuk om nog een stukje van Zuid-Afrika te kunnen zien. Veel herkenbare dingen, maar ook zeker wel veel verschillen met Tanzania.

Na 1,5 week Zuid-Afrika weer terug gevlogen naar Nederland en zit het avontuur er dan echt op. Ik ben inmiddels alweer een paar dagen op Nederlandse bodem. Ik geniet van de dingen die je hier zo normaal vindt, maar nu toch wel erg luxe voelen (lekker zacht bed, warme douche, wasmachine). Het is fijn om weer thuis te zijn, maar het voelt ook nog wel een beetje gek om weer in Nederland te zijn. Zo’n andere wereld dan waar ik de afgelopen maanden ben geweest. Ik zal nog wel even wat tijd nodig hebben om weer helemaal te acclimatiseren.

Ik kijk terug op een hele mooie tijd! Erg blij dat ik dit avontuur ben aangegaan! Heel erg genoten van het land, de cultuur, de natuur, maar bovenal de mensen. Veel leuke, lieve mensen mogen ontmoeten. In deze paar maanden veel (levens)ervaring opgedaan die ik met mij mee neem!  

Asante sana voor de donaties voor het ziekenhuis, het lezen van mijn blog en het mee leven met mijn avontuur! Kwaheri!