Week 3-4

Het is even geleden, maar hier dan weer even een update uit het mooie Tanzania. Alweer ruim een maand geleden dat we hier aankwamen, wat gaat de tijd hard!

Afgelopen 2 weken weer veel mee gemaakt hier. Laten we zeggen dat het nog geen dag saai geweest is (over het algemeen in goede en soms iets minder goede zin). We nemen jullie even mee in wat dingen.

We hebben de afgelopen tijd echt gemerkt dat het vertrouwen in ons erg gegroeid is. Logisch ook dat ze ons eerst even moeten aftasten. We zijn veel meer zelfstandig aan het werk (zolang dat wil qua taalbarrière) en merken dat ze ook steeds meer vragen naar ons beleid/visie op dingen. Erg leuk om samen te sparren en te kijken hoe we bepaalde dingen misschien anders kunnen doen.

Het contact met de medewerkers in het ziekenhuis is erg leuk! We hebben al met meerdere mensen buiten werk om dingen gedaan. Erg leuk om hen op die manier te zien en meer mee te maken van hun dagelijkse leven. Ook hebben we kennis gemaakt met Stan en Eve, een stel uit Zuid-Afrika die hier een grote suikerfabriek runnen. Het is echt een gigantisch bedrijf, eigenlijk een soort dorp met naast de fabriek een school, winkel, voetbalstadion, politiebureau, klein ziekenhuis, buurthuis en noem maar op. Heel tof om te zien wat zij daar hebben opgebouwd. Normaal gesproken als er studenten uit Nederland waren gingen die ook regelmatig even bij hen op bezoek. Vinden zij ook erg gezellig. Ze worden hier de mzungu ouders genoemd ;). Super aardige mensen en erg leuk om met mensen te praten die je liefde voor Afrika, maar ook de dingen waar je hier tegen aan loopt zo goed begrijpen. En stiekem toch ook best wel lekker om eventjes in een westerse omgeving te zijn. Vorige week zijn we ook naar een professionele voetbalwedstrijd geweest bij hen op het terrein. Ja voetbal is hier echt een ding. In het ziekenhuis was iedereen ook in rep en roer door deze wedstrijd. Janga (een grote club uit Dar es Salaam) speelde tegen Mtibwa (de club van de suikerfabriek). We gingen samen met wat mensen van het ziekenhuis hierheen. We wisten niet wat we mee maakten. Zoveel mensen, allemaal verkleed in de kleuren van de club, dansen, joelen en heel veel getoeter van vuvuzela’s. Mensen die in bomen zitten om zonder ticket toch de wedstrijd te kunnen volgen. Het was een grote happening. Toen er gescoord werd ging het helemaal los en kwam iedereen in beweging. Gelukkig seinde iemand dat we aan de kant moesten, anders waren we bijna vertrapt onder de menigte. Ook waren wij als blanke een soort attractie, we zijn vaak op de foto geweest, we hadden er bijna geld voor kunnen vragen ;).  

We hebben al best wel veel nare casus mee gemaakt hier. Best veel kindjes die overlijden. Maar ook één maternale sterfte. Deze vrouw beviel in een Health Center (soort klein ziekenhuis waar ze maar beperkt zorg kunnen geven). Daar hebben ze een keizersnede gedaan omdat het niet vorderde. Tijdens de keizersnede was er een complicatie waardoor die vrouw heel veel bloed verloor. Ze konden dit daar niet oplossen, dus hebben ze de baarmoeder dicht geklampt en is ze met open wond naar dit ziekenhuis gegaan. Het heeft een paar uur (!!) geduurd voordat ze hier aan kwam. Ze hebben hier een hysterectomie gedaan (baarmoeder verwijderd), maar het was al te laat. Ze was al in shock toen ze hier aan kwam en heeft het dus niet gehaald. Heel verdrietig. Dit zijn wel echt de nare dingen. Er was die week wel gelijk een meeting om deze casus te bespreken, hier waren dan ook andere mensen uit de regio bij. Erg goed om dit soort casus te evalueren. Soms is het voor ons lastig om te zien hoe snel ze weer door gaan als er bijvoorbeeld een kindje is overleden, er wordt zo anders mee om gegaan dan wij gewend zijn. Maar dat is waarschijnlijk ook hun manier om er mee om te gaan aangezien het wel de realiteit van hun leven is hier.  

We hebben de afgelopen twee weken 2 presentaties en 2 trainingen gegeven. Presentatie over Malaria en fluxus postpartum (bloeding na de bevalling). Beide grote oorzaken voor pathologie hier. De trainingen gingen over schouderdystocie en fluxus. Eerst met de training beetje zoeken hoe je mensen hiervoor motiveert en op welk moment je dit het beste kan doen. Maar uiteindelijk 2 hele leuke trainingen gegeven met een goede opkomst. Was erg leuk, zij vonden het ook erg leuk om te doen. Heel goed om zo de handelingen te oefenen en het gaat ook gepaard met veel hilariteit ;).

We hebben van het geld wat we hadden ingezameld van te voren dingen gekocht en meegenomen. Verder hebben we hier gekeken wat ze nog goed kunnen gebruiken. Zo hebben we nog wat vliezenbrekers aangeschaft (deze hebben ze bijna niet en dus gebruiken we hier nu een pincet of halve schaar) en we gaan nog een saturatiemeter kopen. Verder hebben we met Castus gesproken over het overige geld van de inzamelingsactie en waar we dit goed aan kunnen besteden. We hebben een plan gemaakt om een reanimatietafel voor de verloskamers aan te schaffen (deze hebben ze namelijk niet), een zuurstofreservoir voor daarbij en een operatietafel voor de OK. Ze hebben namelijk een OK naast de labour ward, maar deze wordt nu niet gebruikt omdat de tafel stuk is. Heel zonde, want nu moet je echt een heel stuk buitenlangs (over hobbelige weg) naar de OK. Dit is echt niet fijn als je een zwangere/barende met een spoedgeval hebt. Ook is er behoefte aan nieuwe matrassen/bedden, dus we gaan kijken wat we daarin kunnen betekenen. Castus gaat het verder uitzoeken qua kosten etc en dan kunnen we het gaan bestellen. Heel fijn dat we dit geld zo goed kunnen besteden hier. Nogmaals voor iedereen die heeft gedoneerd: asante sana (heel erg bedankt!).

Afgelopen vrijdag was alweer Dora’s laatste dag in het ziekenhuis. Ze had Salome gevraagd om een cake te maken om mee te nemen die ochtend. Wij dachten gewoon een simpele cake, maar Salome dacht daar blijkbaar anders over. Ze had een prachtige taart gemaakt, het kon zo ergens in de etalage. Ze blijft ons verbazen! Deze taart heeft Dora ’s ochtends uitgedeeld door iedereen een stukje in z’n mond te geven (zoals ze dat hier altijd doen). Was een leuke ochtend, maar dat Dora weg gaat vinden ze allemaal erg jammer! Later die dag kwam Erwin aan. Hebben Erwin rondgeleid in het ziekenhuis. Hij werd erg warm welkom geheten door iedereen. Maar één arts gaf aan dat hij hem niet zo mocht omdat hij de reden was dat Dora hier weg gaat ;).
Dit weekend zijn we met z’n vieren (ook Tariq, de radioloog/echoscopist van het ziekenhuis, ging met ons mee) nog op pad geweest. Naar Mikumi voor een safari. Ondanks de gigantische tropsiche regenbui toch heel wat dieren kunnen spotten, waaronder ook een leeuw van heel dichtbij! En de volgende dag naar de Udzungwa mountains, daar een mooie hike gedaan. Toen kwam het moment dat Dora en Erwin verder gingen voor hun vakantie en Tariq en Tirza weer terug naar Turiani. Was wel heel gek voor ons om afscheid van elkaar te nemen nadat je een maand zo intensief met elkaar geleefd hebt. We gaan elkaar missen! Dora gaat nu lekker genieten van vakantie met Erwin en Tirza verder aan de slag in Turiani en zal jullie dus ook op de hoogte houden van de avonturen die vast en zeker nog gaan volgen!